IT WILL BE THRILLING ….. NO MATTER WHAT!

Een veelbelovende aankondiging in het boekje van de organisatie van de marathon van Valencia. Met 6 viking-dames liepen we het avontuur tegemoet. 5 masters: Carine Van Hulle, Joke De Vreese, Stefanie De Rijcke, Evy Willems (mama van Xylian Meyvaert) en ikzelf , vergezeld door 1 jonge seniore, nieuw actief lid van AS Rieme maar reeds gekend als kinesiste van onze medische commissie: Ellen De Wever.

Sinds mijn inschrijving op 31/12/2017 stonden de meeste trainingen in het teken van dit hoofddoel voor 2018. Een halve fond basis was er al, daarbovenop nog wat 400m- en 800m-passages om de snelheid aan te scherpen en een ommetje langs de meerkamp (met 100H , kogel, ver- en hoogspringen) om het atletisch vermogen te vergroten…Alhoewel menig toeschouwer de handen voor de ogen sloeg tijdens mijn aanloop naar de hoogspringmat…” Als daar maar geen blessure van komt!” 🙂 No matter what… na de meerkamp op 21 juli géén ommetjes meer…recht op doel af!

ODE AAN DE TRAINER

De weg naar dat doel is lang en (soms) eenzaam. Vele kilometers ben je alleen onderweg, vele kilometers doe je gezellig met een loopmaatje, vele kilometers door wind en regen maar ook vele kilometers bij een heerlijk zonnetje. Want dat is wat telt voor een marathon…VELE kilometers doen! Maar HOEVEEL is veel? En HOE SNEL doe je die kilometers?

Geloof me… de eenzame kilometers krijgen meteen meer kleur als je weet dat deze vakkundig voor je zijn uitgestippeld. Het voelt goed te weten dat elke training zal renderen. De trainer is als het ware de CEO van onze kilometers maar dan zonder CEO-loon. Ik durf met veel overtuiging mijn pa, Marnix Bruggeman, uitroepen tot onze grote held in dit verhaal. De verbetenheid, de passie, de nieuwsgierigheid waarmee hij op zoek is gegaan naar de best mogelijke informatie om ons marathonschema op te maken… dat is van ongezien niveau! De uren zullen niet geteld zijn met een uur of 200 achter de PC en in de boeken, om toch maar de perfecte hartslagzones en kilometertijden voor ons uit te zoeken. Je kan niet geloven wat een steun de aanwezigheid van de trainer voor ons betekende tijdens de pistetrainingen waarbij we eindeloos veel rondjes moesten draaien. Steevast elke passage aan de kantine konden we horen hoeveel seconden voor of achter op schema . Als halve fondloopster vond ik die 2000’en en verdorie zelfs 4000’en maar een saaie boel – geef mij maar 200’tjes of 300’tjes 🙂 . Maar goed , wat moest gebeuren….moest gebeuren en ik was heel blij dat ik elke 400m kon uitkijken naar bijsturing door onze time-manager. Marnix, ik mag gerust in naam van al jouw atleten spreken: ontzettend dikke merci voor uw coaching! De juiste training op het juiste moment…dat tankte ons vol vertrouwen om zo naar Valencia af te zakken.

D-DAY

Hier hebben we naar afgeteld. Start om 8u30 : blauwe hemel, 9° C , 60% luchtvochtigheid, wind à 9 km/u…de omstandigheden zijn uitermate goed. 22 000 deelnemers maken zich op voor wat voor elk van ons een bijzonder avontuur zou worden. Nog een laatste snelle kus van ons ventje en dan recht naar de startbox. Allez …bij de één al rechter dan de andere… want iedereen wil nog zo laat mogelijk dat laatste plasje of kakske doen…en zeker als het 3d geleden is, hé Carine!? Ellen zal de chaos en het geurenpallet richting de start nooit vergeten. Evy en Stefanie konden er zelfs niet meer bij in het startvak. Zij moesten wachten tot de hele meute zich op gang getrokken had. Ikzelf vond het onwennig om alléén aan de start te staan. Ik miste mijn marathonmaatje Linda Hermans –waarmee ik Rotterdam liep- en mijn top-pacemaker Kristof Verstraete, in volle revalidatie na rugoperatie maar HE WILL BE BACK! Hij heeft de hele race in mijn gedachten voor me gelopen want bij een marathon “it’s all in the mind!” Bij de minste aandrang tot een plasje hoorde ik hem zeggen “Neeje… ge moet NIE plassen!” Misschien had Carine dit truckje ook moeten toepassen“ Neeje…ge moet NIE kakken!” Want ocharme Carine, heeft nooit of te nimmer last van de darmen maar op D-day zorgde het fruitsap van bij het ontbijt voor een stevig lavement! Vanaf kilometer 28 moest ze 3x een schuilplaats tussen de vuilnisbakcontainers zoeken.

Ik stond eenzaam te wezen in startvak 3u -3u15 en moest alsnog 2 km slalommen om in de juiste tred te geraken. Carine, Joke en Ellen stonden in het vak 3u46 – 4u…zij hadden wel 10 km nodig om geen lopers voor de voeten te hebben. Aan de staart van de marathon een heel ander verhaal: Evy en Stefanie moesten de hele weg strompelende lopers ontwijken. Zij waren ook getuige van een reanimatie en moesten zelfs vechten voor de laatste flesjes water bij de bevoorrading…ook dat is marathon!

Ondertussen zitten we aan kilometer 21 en zag ik aan mijn hartslag dat het goed zat: 1u31’45”. Ik hoorde mijn pa doorgeven: “Ga maar voor een negatieve split!” Zou ik durven? Ja, ik voelde me goed en de hartslag mocht nog 6 slagen hoger klimmen. In mijn hoofd zette ik de versnelling in, echter in marathontermen betekent dit dat je na 25 km achter de kiezen nog steeds hetzelfde tempo kan aanhouden. Het woord “tempohardheid” ging als een mantra door mijn hoofd. Dit woord hoorde ik Koen Naert uitspreken tijdens het succesvolle programma Wereldrecord (van Maarten Van Gramberen, welke ook de finish haalde in Valencia na 3u14’)…sindsdien moedig ik mezelf aan met “tempohardheid” tijdens lange tempo’s. Concentratie bewaren, tijdig gelletje, tijdig isotone dorstlesser en nauwgezet de polargegevens volgen . Na de “start-slalom” begon nu de “stop-slalom”. Het was ontzettend uitkijken voor lopers die plots naar de kant dwaalden of midden van de weg beslisten om te stappen. Voor mij was dat vanaf kilometer 30 maar bij Ellen, Joke en Carine reeds vanaf kilometer 16. Voor Evy en Stefanie was het 42 kilometer slalommen. Jullie waren véél te goed om in het traagste startvak te staan, dames!

ODE AAN DE SUPPORTERS

Sfeer, ambiance, gejoel, geklap… een zee van supporters langs de weg- soms 3 à 4 rijen dik. 210 animaties onder de weg in verschillende thema’s, muziekstijlen, klederdracht, opzwepend tromgeroffel en juichende Spanjaarden. “Valencia es marathon” staat er overal te lezen…we kunnen het beamen. De laatste 5 kilometer waanden we ons op een col in de Tour de France, verblind door de zon op onze snoet…Ware het niet dat mijn quadriceps er anders over dachten, mocht dit nog uren duren! Dit moest je écht in je opnemen, dit was écht zalig! Bij het binnenlopen van de drooggelegde rivierbedding van de Turia ter hoogte van het moderne stadsgedeelte met de beroemde bouwwerken van architect Calatrava welden alle emoties op. De tranen begonnen te rollen… dit was voor elk van ons een onvergetelijk moment! Die azuurblauwe finishstrook in het hart van Valencia…dat is poëzie, dat is kunst, dat is emotie, dat is intens geluk en trots. Samen lopen zorgt voor verbinding en verbinding maakt gelukkig. We waren niet in het minst gelukkig met onze dichte supporters: Bjorn, Kristof , Maarten, Joeri en de papa van Ellen en zijn partner Nadine die langs het parcours hun ogen tureluurs keken om ons uit het pak te herkennen…écht waar maatjes: dikke merci voor jullie steun onderweg! Ook de supporters op het thuisfront die vele lieve berichtjes en filmpjes doorstuurden, doken in onze gedachten op tijdens de race. Ook hierin voelden we de kracht van verbinding.

RESULTS

We hebben allemaal de finish gehaald! Evy en Stefanie kozen voor de formule samen uit = samen thuis : 4u11’53”. Joke en Carine trokken zich aan elkaar op tot kilometer 28 maar dan moest Carine Joke laten gaan. Het werd een nieuw PR voor Joke in 3u27’56” – ondanks een turbulente nacht/ochtend 🙂 – en Carine haalde, ondanks het oponthoud, toch 3u32’11”! Straffe madammen.

Ellen debuteerde met 3u43’02” en daar was vader De Wever aandoenlijk trots over!

Ikzelf beoogde 3u05’ en was super tevreden met de 3u02’54”. Dit blijkt de 12e plaats te zijn op de Belgische ranglijst van 2018.

Liesbeth De Vos, ook begeleid door Marnix, verbeterde zich van 3u59’ naar 3u34’. Binnen de ranking van de 188 Belgische vrouwen aan de start betekende dit voor AS Rieme/Runners Evergem: 1e plaats voor Petra, 7e Joke, 11e Carine, 15e Liesbeth, 21e Ellen, 92e en 93e Stefanie en Evy. Dat is dus allemaal in de eerst helft, hé dames!

TAKE HOME MESSAGES

1e/ We drinken géén fruitsap de ochtend van de marathon.
2e/ We schrijven ons in voor een startvak met iets snellere tijden dan wat we trachten te halen (zo mogelijk).
3e/ We kiezen voor een degelijk hotel / appartement als slaapplaats de nacht voorafgaand aan de marathon.
4e/ Een marathon-avontuur zorgt voor verbinding…no matter what!
It was thrilling…that’s for sure!

Petra